Er was eens een jongen die zich altijd maar weer dingen wenste: een fiets, een slee, een huis met een tuin en zelfs een goedkoop knipmes. Zijn vader was gestorven en de bank had hun boerderij verkocht om de schulden te kunnen aflossen. Zijn moeder was een arme vrouw die in een vervallen huurhuisje woonde en bezems maakte om in haar levensonderhoud te voorzien. Dat was geen vetpot, dus de wensen van de jongen bleven onvervuld.

Op een dag toen hij zich weer hardop van alles zat te wensen – geen extravagante zaken overigens, maar gewoon dingen die de meeste jongens nou eenmaal graag willen hebben – gaf een oud mannetje dat vlakbij op een bank zat, hem een goeie raad. Hij zei hem naar het bos te gaan en wat zout op een eksterstaart te strooien: dan zouden al zijn wensen in vervulling gaan. Maar hij moest wel snel zijn met zijn wensen: het werkte alléén zolang het zout op de staart lag.

Dus ging de jongen steeds vaker naar het bos, met een handvol zout in zijn broekzak, op zoek naar eksters. Nu weten we allemaal dat eksters slimme vogels zijn dus het is niet gemakkelijk om zout op hun staart te strooien. Ofschoon hij vele eksters tegenkwam, kon hij er nooit dicht genoeg bij komen; de eksters bleven zeer behoedzaam. Maar op een goede dag overwon één ekster zijn angst en begon de jongen te plagen: hij liet de jongen steeds dichter bij komen alvorens lachend weg te vliegen. Na een lange dag van achter de ekster aanjagen, ging de jongen uitgeput zitten. Hij kon de ekster in de struiken horen, maar had de hoop hem te vangen opgegeven.

Plotseling hoorde hij de ekster zijn naam roepen: "Olle! Olle!". De jongen keek op en daar zag hij de ekster zitten die naar hem keek. "Kun jij praten?" riep de jongen. "Ja"  antwoordde de ekster "Ik ben een betoverde prins en ik wil je wensen graag vervullen op voorwaarde dat je mij wil helpen. Bezorg jij me een goed mes om mijn snavel en nagels schoon te maken, dan zal ik stil blijven zitten zodat jij zout op mijn staart kunt strooien."

De jongen meende dat het een goeie deal was, dus begon hij bessen te verzamelen en bracht ze naar het dorp om ze te verkopen. Uiteindelijk verkocht hij er zoveel, dat hij genoeg centen en stuivers had om er in de bazaar een goedkoop zakmes van te kopen. Hij stak een handvol zout in zijn broekzak en ging naar het bos op zoek naar de ekster. De ekster kwam naar hem toe gehuppeld en bekeek het mes aandachtig. "Die is niet goed" zei de ekster. "Voor een prins als ik, moet het een roestvrij stalen knipmes zijn met een gouden handvat. " En weg was de ekster.
Olle was erg bedroefd. "Ik zal zorgen dat je er een krijgt." riep hij de ekster nog na. "Doe geen moeite!" antwoordde de ekster, "Wat ik nu wil, is een goeie fiets."

Olle gebruikte het zakmes nu om houtsnijwerk te maken. Hij maakte houten lepels, broodplanken en wat houten speelgoed en verkocht die in de stad. Toen hij genoeg stuivers en dubbeltjes bij elkaar had, kocht hij een mooie gebruikte mountainbike. Hij stak een handvol zout in zijn broekzak en reed op de fiets naar het bos, op zoek naar de ekster. Deze kwam aanvliegen en liep parmantig om de fiets heen om hem te keuren. "Dat is een mooie fiets maar ik wilde eigenlijk een Harley!"  En weg was hij weer.
Olle was erg bedroefd. "Ik zal zorgen dat je er een krijgt." riep hij de ekster nog na. "Doe geen moeite!" antwoordde de ekster, "Wat ik nu wil, is een echt goeie slee."

Olle ging door met zijn houtsnijwerk en gebruikte de fiets om de bestellingen bij de plaatselijke winkeliers te bezorgen. Hij spaarde genoeg dubbeltjes en halve Euro’s om uiteindelijk de mooiste slee te kopen die hij tegenkwam, weliswaar een model van het voorgaande jaar maar toch…. Op een middag dat het sneeuwde, stak hij een handvol zout in zijn broekzak, maakte de slee vast aan zijn fiets en trok hem zo naar het bos. De ekster en enkele van zijn maatjes kwamen aangevlogen en liepen vervolgens keurend rondom de slee. Er stond "American Flyer" op in verbleekte rode letters en er zat een klein beetje roest op de glijders. "Is dat een slee?" zei de ekster, "Ik wilde een
sneeuwscooter!" en weg vlogen de eksters.
Olle was erg bedroefd. "Ik zal zorgen dat je er een krijgt." riep hij de ekster nog na. "Doe geen moeite!" antwoordde de ekster, "Wat ik nu wil, is een goeie auto."

Dus ging Olle weer verder met zijn houtsnijwerk en leveringen en hij gebruikte de slee om voor dorpelingen brandhout te halen en te bezorgen. Hij spaarde de halve en hele Euro’s en soms ook briefjes van vijf en tien Euro tot hij genoeg bij elkaar had om een gebruikte bestelwagen met open laadbak te kopen. Hij was nu oud genoeg om zelf te kunnen rijden en hij stak een handvol zout in zijn broekzak, en reed met de pick-up naar het bos. Daar kwamen de eksters al aangevlogen en ze liepen keurend rondom de auto. "Dat is inderdaad een auto, maar ik wilde eigenlijk een Cadillac of een Lexus!" zei de ekster, en weg vlogen ze.
Olle was erg bedroefd. "Ik zal zorgen dat je er een krijgt." riep hij de ekster nog na. "Doe geen moeite!" antwoordde de ekster, "Wat ik nu wil, is een mooi huis."

Olle ging dus weer aan het werk. Zijn houtsnijwerk en bezorgservice was nu zo in omvang gegroeid, dat hij enkele andere jongens in dienst had moeten nemen. Door de pick-up werd het bezorgen van zware voorwerpen wat gemakkelijker. Hij maakte nu ook meubels. Hij spaarde de briefjes van twintig, vijftig en honderd Euro en kocht een mooi huis aan de rand van het dorp bij de bossen. Hij stak een handvol zout in zijn broekzak, ging de tuin in en riep de ekster. Deze kwam aanvliegen en keurde de woning. "Noem je deze kraakdoos een plaats om te wonen? Toch niet voor mijn soort. Er zit niet eens een zwembad bij! En hij vloog weg.
Olle was erg bedroefd. "Ik zal zorgen dat je er een krijgt." riep hij de ekster nog na. "Doe geen moeite!" antwoordde de ekster, "Wat ik nu wil, is een heleboel geld."

Olle werkte hard, hij investeerde en diversifieerde. Hij maakte reclame en bouwde een aardig kapitaaltje op. Op een dag vertelde zijn accountant hem, dat hij 100.000 Euro op de bank had staan. Hij trok zijn beste pak aan, stak een handvol zout in zijn broekzak en ging naar het bos waarvan hij nu de eigenaar was. De ekster kwam aanvliegen, en bekeek hem van top tot teen. Hij inspecteerde de Rolex. Hij ondervroeg hem over zijn investeringen en beleggingen. "Ja" sprak hij, "daar ben ik tevreden mee! Je mag het zout nu over mijn staart strooien en je wens doen."
Eindelijk was het moment aangebroken! Hij nam wat zout uit zijn zak en strooide het op de staart van de ekster. "Nou, wat zou je graag willen hebben?" vroeg de ekster. Inderdaad, wat zou hij graag willen hebben? Hij was zo druk geweest met al zijn werkzaamheden, dat hij compleet vergeten was, wat hij nou eigenlijk wilde.
"Een…" zei de ekster. "Twee…" "Een ogenblikje, laat me even nadenken" zei Olle. Maar hoezeer hij ook zijn best deed, hij kon niets bedenken wat hij nog graag zou willen hebben.
"Drie" zei de ekster, schudde zijn staartveren en vloog weg zodat al het zout er van af viel. Toen lachte en lachte en lachte de ekster!!

Olle keek woedend naar de ekster. "Ik denk dat ik een geweer ga kopen en dan schiet ik jou dood!" zei Olle. "Dat zou niet aardig zijn, of wel soms?" zei de ekster. "Heb je niet alles wat je altijd al wilde, en dat zonder ook maar een enkele wens te doen?" Olle stond erbij met zijn mond vol tanden. Het was waar wat de ekster zei. Hij had al alles wat hij zich zou kunnen wensen en hij had het nog niet eens in de gaten gehad! "Ik stel vast," zei hij " dat ik zo hard gewerkt heb enkel om jou zout op de staart te kunnen strooien. Dat was allemaal niet nodig geweest. " "Inderdaad" lachte de ekster "hoe verklaar je dat?" en hij vloog weg en verdween uit het zicht.

Olle heeft nooit geprobeerd het te verklaren. Hij vestigde zich in zijn mooie huis, trouwde een knappe jonge vrouw en kreeg een paar prachtige zoons. De zoons echter – jammer om het te moeten zeggen – leerden nooit de waarde van zout op een eksterstaart.